Bazı insanları içimizde öldürürüz. Deriz o artık öldü benim için.  Saniyelerimizi alır onu öldürmek. Sonra bitmek bilmeyen bi yas tutma başlar. Kafamızdaki kalbimizdeki cesedin yasını tutarız. Günler haftaları kovalar ama bitmez yas, geçmez acı. Ne zaman bitecek bu yas ?

Aslında ona ulaşabileceğin çok yer vardır istediğin zaman haber alabilirsin ondan bilirsin bunu. Ama korkarsın korka korka merak edersin. Neyden korktuğunuda bilmezsin. İşte öyle bir gece bu gece.

Herkes kurmuştur hayaller kimilerimiz güzel bi ev kimilerimiz güzel bi araba kimilerimiz güzel bi üniversite kimilerimiz ise güzel bi aşk. Ya da bunların hepsi.. İlk üçü çalışarak emek vererek yapılacak şeylerde sonuncusu öyle olmuyor. Pat diye geliveriyor ya da bi yerlerde takılmış kalmış bizim ona gitmemizi bekliyor. Evet bi bakalım geldi diyelim bu aşk ne yaparız peki onla dimi ?

Onunla maça gidebilir insan tiyatroya,sinemaya,konsere. Alışverişte olabilir hani aynı kıyafetleri ayakkabılarıda alabilir insan sevgilisiyle. Ya da çeşitli kurslara gidilir birlikte. Bi yemek kursu mesela. Belli zamanlar şiirde okuyabilir insan sevdiğine. Lunaparkta olabilir aslında. Hastalanınca ona bakabilir. Ek bi ilgi istiyorsa kendide hasta numarası yapabilir. Küçük sürprizlerde yapabilir ona kim sevmez ki sürprizleri. Hani hep hayal hayal dedik ya insan o aşkıyla hayal bile kurabilir yapacak hiç bir şey bulamazsa.

Her zamanki gibi bir akşamda ara sıra gelen bir can sıkıntısı. Ne bu sıkıntı sebebi ne bilemiyor bazen insan. Ya da bilipte kendine itiraf edemiyor. Bi itiraf edebilse her şey daha kötü olacak biliyor belkide bu yüzden. Bazende ağlamak istiyor hıçkıra hıçkıra.. Ama ağlayamıyorda ya da ağlamaktan korkuyor tekrar kendine gelememekten korkuyor. Sahi insan ne çok şeyden korkuyor ?